veerkracht

Leuk was dat ik na de vorige blog een leuke boekentip kreeg van een kennis en bemoedigende mailtjes van een lotgenoot. Zulke berichten blijven het goed doen. Gezien schrijven voor mij een manier is om orde te creëren in de chaos en te verwerken wat er speelt, valt m'n trouwe volgers misschien wel op dat een snelle volgende blog niet altijd een geweldig teken is. 

Nee hoor.... geen levensbedreigende drama's, geen complete terugvallen maar ik vraag me wel letterlijk af waar ik de veerkracht af en toe vandaan moet halen. Ik vind ziek zijn en m'n beperkingen even niet zo leuk. Gelukkig is er altijd wel weer een potje ergens en verbaas ik mezelf vandaag alweer dat ik nu in  ochtend beneden in de kleren beneden zit!

Ik neem jullie even mee.

De maand oktober kwam ik erachter dat genieten van grote passie handbal niet de vorm kon krijgen die ik hoopte en verwachtte te kunnen. Als de sport nou in het voorjaar en de zomer was....Maar daar denk ik nu maar even niet aan. Ik bedacht trainingen en gaf deze wanneer Ivo naar Cambuur wilde. Ik nam me voor dit op een laag pitje te doen, maar dat is toch in de praktijk erg ingewikkeld. Het is een kwestie van stofjes in je lijf waardoor het niet lukt. Ik krijg namelijk enorme adrenaline en endorfines van training geven. Ik geniet zo en kom zo in een flow dat ik zweef en me 'on top of the world' voel. Echter de dag erna is dit uitgewerkt en krijg ik het elke keer op mijn donder. Dan stort ik in. Dit zorgt voor teveel disbalans en te hard werken voor stabiliteit. Ik weet dat bij herstel ook ontdekken is waar de nieuwe grenzen liggen, maar fijne dingen proberen en het dan niet kunnen ....poeh dat tikt weer boxjes rouw en verlies aan. En werken aan acceptatie dat betrokkenheid bij mijn geliefde sport en club dus niet een manier is om op te plussen.  Levend verlies mensen....niet iets om aan te wennen. 

Hierna moest ik me weer bij de kladden pakken. Kom op! Ik heb wel heel leuk vrijwilligerswerk en genoeg andere leuke dingen. Mn stabiliteit weer vinden en ik kan mooi m'n studie tot leesconsulent afronden. Dat stabiliteit weer vinden merkt niemand wat van maar vind ik geen fijne fase altijd. Elke dag weer bewust zijn van je ziekte en kiezen wat wel en wat niet. Maar die studie ging als een speer. Module 9 en 10 afgerond en hele fijne feedback van mijn docent. Ik kon voor een getuigschrift kiezen maar echt iets behalen, heeft een enorme waarde na 4 jaren van bijna alleen maar verlies. Kortom, het officiële examen aangevraagd. Spannend want ik kreeg mee dat je er 10 dagen voor hebt, en dat de meeste mensen het wel in die tijd halen......Dus ook wel mensen niet.

Even vroeg ik me af of dit nu wel moest. Ik ben wat wiebelig, vooral cognitief, kan ik dit nu aan? Met support uit mijn directe omgeving op de startknop gedrukt en gewoon begonnen! 3 grote opdrachten....man wat een werk. Ik ben net een week lang elke dag 2 uren ervoor gaan zitten. Ik heb het afgekregen!

Nu spelen er 2 dingen. Dit vergde zoveel van mijn cognitieve vermogen dat het eigenlijk meer was dan ik hebben kon. Na 2 dagen 2 uren computeren achter elkaar kon ik woensdag al bijna geen letters meer lezen en ben ik de rest van de week eigenlijk wel over grenzen gegaan. Maar jongens, het is een week...daar ga ik erna gewoon 2 weken van herstellen, maar is het wel klaar! Zegt mijn ratio. Mijn gevoel deed anders. Want door dit examen word ik ook wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Zo beperkt ben ik dus! 2 dagen 2 uren cognitief knallen en ik heb vlekken voor de ogen, kan niet meer nadenken, slecht focussen en wordt enorm prikkelbaar. Ik schrik dan van mezelf. "Zie je wel, hierdoor ben je afgekeurd!" denk ik dan, gepaard met verdriet. Ik was zo graag verder geweest dan dit. Ook al probeert mijn hele omgeving me te steunen en te zeggen dat ik het al geweldig doe, rouw zit in potjes verstopt in mijn lijf. Af en toe is er geen houden aan en moet het er even uit. Geeft ook lucht. 

Maar het was af! Even afstand nemen en dan opsturen! Ik heb het toch maar geflikt. Gisteravond zat ik er klaar voor. De laatste bedragen in de budgetten aangevuld. Opslaan, wegklikken en versturen. Dacht ik.......Toen ik mijn document wilde uploaden, bleek er niks meer te vinden te zijn op mijn computer van na 10 november..... hoe dan!!! Ik moest bijna van de acute stress spontaan overgeven. Lieve familie met computerverstand hebben meegekeken. Iets met de onedrive van de school die niet goed functioneerde en synchroniseerde op mijn computer. Er is vanalles geprobeerd, zelfs de drive dagen terugzetten maar dan ook niks van na 10 november. Morgen de ICT van school is mijn laatste hoop. 32 pagina's aan tekst kunnen toch niet zomaar verdwenen zijn??? Ik heb al niks met computers, nu al helemaal niet meer!

Ik ben murw geslagen....Rationeel weet ik dat ik gewoon voor een getuigschrift kan gaan. Boeier! Ik heb mentaal, cognitief als fysiek niet de kracht om het examen nog eens op papier te krijgen. Het heeft me al teveel gekost. Een getuigschrift is ook oké... Ik heb geweldige feedback op mijn opdrachten en gemiddeld een 9.3 op alle toetsen! Genoeg bevestiging toch. Maar gevoelsmatig.....houd maar op!!! m'n aangetaste zenuwstelsel heeft even de grootste moeite dit te verwerken ofzo.... 

Gelukkig heb ik de bodem van de put gezien die veel erger was dan dit, en vertrouw ik erop dat ik hier over een tijdje weer om kan lachen. Weet alleen nu even niet waar ik de veerkracht weer van vandaan moet toveren. 

Zie het plaatje hieronder. Een soort meetinstrument voor lotgenoten. Ik ben van 10 gekomen en functioneer nu rond de 4....  ook al voelt het alsof ik nergens kom, voel ik regelmatig een muur waar ik tegenaanloop.....dan moet ik maar even naar dit plaatje kijken! 

Ik heb de afgelopen maand ook leuke dingen gedaan gelukkig en kijk uit naar december....

we starten 28 november met het wk handbal met een groepje superlieve mensen. Ik zorg gewoon dat ik er dan weer sta. Erna volgt een periode met familie en vrienden.....Met hun support en liefde kom ik altijd weer uit het dal!

heel veel liefs!!!!