Het blijven koorddansen, dat is wat een lotgenoot in de reacties op de vorige blog schreef. En ja, dat is het!
Het ene moment loop je een stukje fluitend over koord, het andere moment ben je keihard aan het werk om niet te vallen, soms val je en stap je er weer op.
Vorige blog deelde ik dat het omschakelen van een geweldige lente en zomer waarbij ik vrij gemakkelijk over het koord danste naar de herfst pittig was. Mijn zenuwstelsel leek het er niet zo mee eens. Hoe het nu verder gegaan is en gaat, lees je in deze blog
Omdat er geen lotgenoot gelijk is en voor artsen en velen het verloop van de ziekte onduidelijk is, is er om in de koorddans metafoor te blijven soms geen touw aan vast te knopen. 1 ding weet ik wel, het niet ongedwongen kunnen leven en continu koorddansen, kost me enorm veel energie. En er is niemand die me zegt hoe ik het moet doen.
Hoe stabieler ik werd, hoe minder ik deelde van de binnenkant met de buitenwereld. Ik ben genoeg geweest. Niet klagen maar genieten nu, positief en er wat van maken. Het is zoals het is. Anderen waarderen dat, bewonderen dat, en het maakt mezelf ook tevreden met mezelf. Want vooruitgaan is heerlijk en van nature ben ik toch wel positief. Het maakt het leven lichter. Man wat heb ik een half jaar genoten! Echter als ik weer heel hard moet werken om op het koord te blijven staan, merk ik ook hoe lastig het is dat chronisch ziek zijn. Maar ook om weer kwetsbaar te zijn en eerlijk.
Zo na de zomer was ik vol motivatie voor studie, vrijwilligerswerk en ondersteuning bij de handbaltrainingen van mijn dochter. Mijn zenuwstelsel ging klagen, echter heeft niet iedereen moeite met de overgang van vakantie naar werk/school en het drukke ritme? En van de intrede van de herfst?
Ik had met mijn grote mond extra daginvulling aangenomen. Ik moest vast even wennen aan de belasting. Kortom, ik ging mn klachten even negeren en goedpraten ipv serieus nemen. Long covid is nou eenmaal niet 365 dagen in het jaar stabiel en ik zal best wel eens weer door lastige fases moeten. Maar in plaats van direct begrenzen, komen er oude patronen omhoog: Ik met mijn grote mond ja zeggen, nu moet ik het ook waarmaken. kortom, afgelopen maand stond ik het teken van mijn programma en agenda afwerken en in het steeds meer krijgen van klachten. Stress was ook niet helpend. Want krijgen we dat nieuwe handbalteam wel van de grond? En lukt het me wel om alle ballen hoog te houden als ik straks een week alleen ben?
Dat Ivo een week op vakantie ging en ik naast mijn agenda ook nog het gezin moest draaien zonder gevoel van back-up kwamen de zenuwstelsel uitbarstingen.
Wat wil mijn lichaam me nu eigenlijk echt vertellen??? Ik ben te hard aan het knokken terwijl mijn lijf een tandje terug wil. Op dit moment lukt het me niet ontspannen te doen wat ik doe. Om terugschakelen weer toe te laten en te accepteren is weer een proces. Om dat nu op te schrijven en hardop uit te spreken is al helpend.
De ik in mijzelf was zo hard aan het boksen tegen het niet willen zeggen dat het nu even niet zo goed wil. Ik heb namelijk geen zin in me minder voelen dan waar ik zo hard voor gewerkt heb. Ik wil niet dat ik mensen moet teleurstellen, of dat mensen denken heb je haar weer.
Ik zie dat dan visueel in mijn hoofd als ik die van binnen aan het slaan en schoppen is en aan het schreeuwen ....zo wil ik dit niet. Ik wil niet meer ziek zijn!!!! Ik wil niet meer strijden!!! Ik wil niet achteruit gaan!!! Na m'n zenuwstelsel uitbraken is er rust, kan ik weer een beetje lief voor mezelf zijn en mezelf een beetje geruststellen. Maar ik ben kapotmoe. Dit is helaas ook de ziekte, het is en blijft koorddansen...... Ik stap gewoon weer op het koord en dans een stukje minder snel zodat ik erna weer vooruit kan.
Hoe ik dat ga doen en invullen, iets minder snel koorddansen, daar moet ik nog even over nadenken. Eerst even lief zijn voor mezelf, vaak weet ik de goede antwoorden best en zitten de antwoorden wel in mezelf.
Oproepje.....als iemand mijn baan van chronisch zieke even over wil nemen dan ga ik graag even met sabbatical!
Reactie plaatsen
Reacties