Ik kan nu na 3 maanden na mijn laatste coronabesmetting zeggen dat ik weer uit mijn terugval ben!! De extra fysieke ongemakken zijn verdwenen en ik kan weer een beetje verder met waar ik was. Na een paar heerlijke dagen in Zwitserland heb ik thuis wat knopen kunnen doorhakken, zit ik lekker in mijn vel en kijk ik uit naar de gemaakte plannen.
Nu ik er weer een beetje ben, kan ik weer vooruit kijken! Niet alleen maar op de beperkingen zitten, maar binnen de stabiliteit op zoek naar wat kan. Hier heb ik mooie gesprekken over gehad met de ergotherapeut. Ik heb afgelopen jaar het knokken en beter worden losgelaten (er is namelijk wereldwijd nog niet de oplossing) en ben gaan leven met. Echter tikte me de booster zuurstoftherapie me wel continu op mijn schouder. Hoe meer ik weer wat probeer en onder de mensen ben, hoe meer ik de cognitieve beperking merk. Mijn hersenen kunnen maar beperkt aanstaan en als ik wel wat langer iets doe, of iets intenser iets doe, kost het me dagen om hier weer van te herstellen. Ik kan hier toch niet mee akkoord gaan. Juist nu ik meer leuke dingen op mijn pad heb, zoals mijn vrijwilligerswerk en een thuiscursus die me leuk lijkt.
Ik wil ontdekken of er nog cognitieve groei in zit. Nu is , naast mijn vitamine b injecties, de zuurstoftherapie het enige wat echt blijvende verandering heeft gebracht. Van heel ziek en enorm cognitief beperkt, naar weer een beetje een leven op kunnen bouwen. Ik kon weer lezen, autorijden en zo nu en dan onder de mensen zijn. Omdat dit het enige is met zo'n groot effect, ga ik graag nog een keer onderzoeken of er meer groei in zit. De knoop is doorgehakt! Na de voorjaarsvakantie ga ik weer 20 dagen in de zuurstoftank in Sneek! Er is geen garantie tot succes, maar ik heb er een goed gevoel bij.
Op de berg in zon, had ik genoeg tijd om te genieten. Ik ben dan in huis bij mijn vriendin waar ik gewoon thuis ben. Zij werkt wat en ik slaap wat, en we doen elke dag een paar uurtjes wat fijns. Heerlijk bijgepraat, gevoeld dat ik leef, endorfines aangemaakt en ook wederom tot de conclusie gekomen dat ik ook nu leef en vooral moet genieten. Dat heb ik zo nodig. Ik kan dingen wel 5 jaar uitstellen in de hoop op dan "beter" te zijn, maar ik kan nu ook dingen en kan de situatie prima naar mijn hand zetten. Ik kan aardig loslaten wat een heleboel mensen daarvan vinden. Want iedereen heeft tegenwoordig overal een mening over. Dat als ik bijvoorbeeld 2 uurtjes kan skiën, het allemaal wel meevalt of misschien zelfs aan het werk kan. Soms denk ik "je moest eens weten" of " denk je dat ik voor mijn zweetvoeten 100 % ben afgekeurd door het UWV?" Nee, ik laat dit graag bij de ander. Er is veel onwetendheid en ik ben vooral blij voor de ander dat ze geen idee hebben. Spread the love. Dat mag wel eens wat meer in deze rare tijden.
Maar wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat we als gezin besloten hebben dit jaar te gaan vieren. Mijn man werkt 25 jaar bij de zaak en wordt 50. Waarom wachten met wat we graag willen? Hier ook de knoop doorgehakt, we gaan gewoon!!! We gaan met het gezin 4 dagen naar London, een grote wens. Een prachtig hotel in het centrum gevonden aan de Tower Bridge, want dan kan ik gemakkelijk naar het hotel en rusten of slapen als het nodig is. En ik ga er alles aan doen om zo stabiel mogelijk te vertrekken en dan zien we het wel. We zijn met z'n 4-en en met z'n 4-en lukt ons alles en is het altijd feest. Niks moet, en alles wat lukt is mooi meegenomen. Can't wait!!!! Mooie herinneringen maken.
De afgelopen weken zit ik weer wat in de goede flow! Vrijwilligerswerk lukt gemakkelijker en blijft genieten, het ritme thuis gaat weer gemakkelijker, kan de hond weer uitlaten en zelfs een kort bezoek aan de supermarkt durf ik aan haha.
Ik hoop dat iedereen gezond blijft! Ik ben deze weken wel voorzichtig en hoop dat de griepgolf snel weer gevlogen is!!
Reactie plaatsen
Reacties