Spannend

Ik doe de afgelopen weken meer dan ik heb gedaan. Het is echt super geweldig fantastisch! Iedereen ziet het, benoemt het en dat is een hele fijne positieve bevestiging! 

De spanning die het met zich meebrengt is er ook zo zeker. De horizon verbreden en nieuwe grenzen ontdekken is zo ontzettend spannend. Bij alles wat ik aanpak of uitbreid is er altijd de onzekerheid dat ik niet weet wat de gevolgen zijn, het wachten op de tik, de grens of de mokerslag....het is heel vermoeiend maar ook soms ook een beetje eenzaam stukje in het proces.

Op dit moment heb ik weinig ondersteuning omdat het "goed" gaat. En de mensen om me heen weet ik niet of die nog zitten te wachten op mijn spanning en onzekerheid. Die hebben ze al genoeg gehad de afgelopen jaren en iedereen is opgelucht dat het "goed" gaat, en met vriendinnen wil ik het niet meer vaak over m'n gedoe hebben. Het heeft al zoveel ruimte gehad.... daarnaast zijn sommige stappen voor een ander klein maar voor mij zo groot en moet ik het leren te doen met mijn eigen applaus ipv bevestiging van buitenaf. Ik ben naar Groningen gereden. Zooooon mega stap voor mij. Het liefste wil ik van iedereen applaus en bevestiging voor het overwinnen van vanalles maar dat is natuurlijk niet de realiteit haha

Hoe fijn is het dat ik dan hier mijn kwetsbaarheid wel kwijt kan.... naast alle hoezee en hoeraa wat fijn dat het zo goed gaat. Want ik probeer elke dag in het nu te zien, ter plekke te voelen en m'n hoofd niet teveel te laten bepalen. Echter heeft mijn lijf me zovaak zo heftig in de steek gelaten en heb ik zoveel klappen dagen na leuke dingen en verplichten gehad, dat het nu heel eng is om meer te doen dan dan in jaren. De angst en alertheid zitten in mijn geheugen opgeslagen. Gelukkig niet meer met angstaanvallen of paniek maar soms overvalt het me. Dan kan ik haast niet verwerken wat ik nu allemaal aan het doen ben. " normale dingen" doen, voelt soms nog onwennig en unheimisch. Soms geniet ik er juist zo van dat ik erna letterlijk misselijk ben omdat ik niet wat de gevolgen zijn...

Het is allemaal logisch en te verklaren, maar ik moet maar weer eens naar de ergo om lekker te delen. Dat is zo'n fijne vrouw. Of snel weer eens met Sanne bellen. De angst dat m'n proces teveel en afstotend is voor een ander hangt er natuurlijk ook een beetje aan. We weten het nu wel, dat idee.

Afgelopen week heb ik stress gehad. Ik moest echt even volle 100 procent aan de bak. Weer geleerd dat stress voor mij letterlijk ziekmakend is, en dat m'n zenuwstelsel dat heel slecht aan kan. (Met stip meenemen als er een uitnodiging komt voor herkeuring uwv). Maar nu ging ik vlak na de stress met m'n dochter voor het eerst op een echt moeder dochteruitje. Voor het eerst in 4 jaar een uur autorijden. Samen een nacht weg. Ook nog shoppen. Na de stress en adrenaline van een week komt vermoeidheid. Gelukkig heeft londen veel vertrouwen gegeven en ben ik ondanks angst voor instorten gewoon gegaan... en wat was het fijn, leuk en belangrijk om dit met m'n dochter te doen na 4 jaar....

De zuurstoftherapie heeft me toch weer zoveel gebracht. Ik voel me fysiek sterker en voel me na een week vol stress, feestjes en uitje fysiek oké en in het hoofd alleen erg moe. Hoelang werkt de zuurstof deze keer? 

Groningen was fantastisch......!!! Het gaat wonderbaarlijk.....maar ben wel bang voor morgen....komt de instorting??? 

Hopelijk kan m'n geheugen nieuwe referenties vastleggen. We gaan gewoon door...