progressie

Soms is het best lastig om vlak na behandeling te zeggen wat het resultaat is. Na de zuurstofbehandeling kwamen we in project keuken. Ik had er superveel zin in, maar ik vond het pittiger dan vooraf gedacht. Het hele huis stond volgebouwd, regelmatig mensen over de vloer die de hele dag werkten met harde muziek. Ik werd er moe van. Ook voelde ik minder ruimte in mijn hoofd. Ik vergeet wel eens dat sommige zaken, als een verbouwing, voor "gewone" mensen ook heel inspannend zijn. Maar om dan te kunnen zeggen, ik heb zoveel profijt van de zuurstof vond ik ook lastig. 

Gedurende de verbouwing vertrok Ivo met de kids met de handbalvereniging naar het paastoernooi in Kolding. Wat een feest en ik even het rijk alleen. Soms kan ik er heel erg aan wennen om dingen te missen, soms niet. Ik riep heel hard dat het heerlijk was alleen tussen de troep, maar toen ik ook nog per ongeluk vergeten was in de groepsapp en alle fotos en filmpjes niet kreeg, voelde ik me toch wel heel erg alleen (en moe van de verbouwing). Tranen met tuiten. Soms worden er nog even knopjes ingedrukt van verlies. Gelukkig was ik alleen, kon het er uit en had niemand er last van.

De kinderen hadden zo genoten! Meegaan is leuker maar van alle filmpjes en verhalen kon ik ook erg genieten! Helaas nam Ivo buikgriep mee en moest ik nog meer aanwezig zijn bij de bouwvakkers, vlak voordat we naar Londen zouden gaan. Ivo knapte op en een dag voor vertrek....je raadt het al.....ik buikgriep. Ik kon er niet bij. Houd me weken gedeisd om zo goed mogelijk voor Londen te zijn en dan dit!! Ivo wilde de reis al annuleren. Als ik wat oppak en over mijn grenzen ga, kan dat hele grote gevolgen hebben. Toch zei iets in mij, geen sprake van. We gaan hoe dan ook! Gelukkig maar! De reisdag was ik wat slap maar ik kon wel onderuit. Eenmaal aangekomen waren we zo onder de indruk van de ligging van ons hotel, het weer, de Tower Bridge, de Tower en alle leuke terrasjes dat alles van me afviel en het genieten kon beginnen!!! We hebben dag 2 en 3 alles gedaan wat we wilden. We hadden niet een te grote planning want wat lukt dat lukt. Het was denk ik voor ons als gezin ook zo belangrijk om met elkaar iets te doen wat al jaren niet heeft gekund. En wat is Londen groots, schoon en mooi. Het was lekker rustig, meer dan 20 graden en konden van terrasjes naar parkjes naar terrasjes. Doordat het niet te druk was, raakte ik ook niet overbelast in mijn brein. En......ik denk toch dat de zuurstoftherapie mijn hersens echt een boost hebben gegeven (naast een flinke stoot adrenaline van het feit dat ik dit gewoon deed). Het meest heb ik genoten van het samenzijn. Lekker eten en spelletje in de haven, samen de metro uitzoeken (wat een uitvinding), Thijs genieten op perron 9 3/4 (oke, mama ook haha) en met Lieke in de Londen Eye. Gewoon met ze wezen shoppen en veel ja zeggen! Shoppen is iets wat ik met mijn long covid heel moeilijk kan. Ik ben toch altijd wel jaloers op de moeders die weer leuk met hun kids ergens heen gaan om een dagje te shoppen. Gelukkig neemt Judith Lieke regelmatig mee. Maar na deze dagen denk ik dat ik dat ook wel weer eens kan proberen!!! Ik had wel van al het lopen zulke zere bovenbenen nachts. Dan lig ik wakker van de pijn. In mijn bovenbenen is toch schade, dat blijft een ding. Gelukkig vond Lieke hele vieze siroopjes met een stootkuur magnesium. Hierdoor kon ik de volgende dag wel opstaan en weer lopen. 

De winst voor het gezin was om echt als een gezin zonder gedoe, weg te zijn geweest. Niet continu bezig zijn met wat kan mama. Het draaide nu niet om mij, en dat lukte. Deze ervaring was even zo belangrijk!!!! Prachtige herinneringen gemaakt.

Eenmaal thuis was ik wel een beetje moe maar ben niet ingestort. Alleen Bevrijdingsdag een dagje bank maar als dat alles is. Afgelopen week was het feestweek in Stiens. Woensdag ging ik volleyballen. 2 jaar geleden moest ik na 2 potjes maken dat ik daar wegkwam en dat was eigenlijk teveel. Ik heb nu het hele toernooi meegedaan, zonder klachten, zonder zorgen. Het voelde gewoon alsof ik mezelf was van voor die tijd. Voor een ander waarschijnlijk niet te begrijpen maar voor mij was het echt zo'n geweldig gevoel. En gewoon heerlijk de derde helft meegedaan en wakker worden alsof er niks aan de hand is. Ik ben nu gewend geraakt dat als ik 2 uurtjes naar een feestje ga en ik 1 drankje drink, ik dat ongeveer een week moet bekopen. Wat ik het fijnste vond, was het zorgeloze, even de controle los kunnen laten zonder in de stress te zitten over de gevolgen. Hierdoor merk ik toch echt weer een sprong na de zuurstoftherapie. Vrijdag ben ik gewoon weer even naar de tent geweest. Het was zo fijn dat ik door vele stiensers ben aangesproken dat ze het zo leuk vonden om me weer in de tent te zien! 

Wel slaap ik deze dagen wel een beetje onrustig, gaat na deze 2 prachtige weken de klap nog komen???? Of heb ik echt een sprong gemaakt??????

Dat gaan we zien. Ook vrijwilligerswerk heb ik vrijdag voor de tienerleesweek een blind date met boeken gemaakt en dat zal ik zo openen. Allemaal wel positieve dingen, maar mensen.....niet meteen denken die is er wel.... het zijn kleine stapjes en het was toevallig heel veel in weinig weken. Nu weer even naar ritme en regelmaat. Long Covid is nog steeds een chronische ziekte waar DE oplossing nog niet voor bestaat. Het aantal klachten bij de verschillende mensen is immens. Soms wordt er zomaar iemand "beter" en er zijn mensen die al 5 jaar hun bed niet afkomen, wat echt heel erg is. De Long Covid centra in oa Groningen gaan per 1 juli open. Misschien word ik opgeroepen? Ook daar is het zo dat ze momenteel alleen gegevens verzamelen en wat experimenteren met verschillende behandeling. Ook daar geen oplossing en vooral veel geldgebrek. 

De afgelopen periode probeer ik wel de verbinding met het leven en de mensen om me heen te pakken. Nieuwe verbindingen als vrijwilligerswerk, en oude verbindingen als met vrienden, sport en kennissen. Dit is ook niet altijd even makkelijk. Een goede 3 jaar heb ik op zo'n andere planeet gefunctioneerd en niet in de maatschappij. Nu ik de maatschappij meer opzoek voelt dat vaak heel fijn en lukt het me aardig te voegen. Maar soms vind ik dat ook heel lastig. Dan voel ik me een toeschouwer of buitenstaander in het geheel. Soms zelfs tussen de mensen die dichtbij staan. Dat is dan even confronterend en voelt tussen de mensen heel alleen. Maar ik wil geen slachtoffer in mijn eigen verhaal worden. Ik heb het gevoel weer een beetje meer in de maatschappij te passen, ook al kan ik ongeveer 30 procent van wat een "gezond" persoon kan. Ik voel dat de afstand minder wordt en dat is alleen maar geweldig, hier ga ik ook mijn weg in vinden! 

In stilte mijmer ik even terug na 3,5 jaar geleden....1,5 geleefd van bed, naar bank als een zombie. We zijn zoveel verder dan dat! 

Lieve groet

Co