Daar waren ze weer.....de 2 streepjes!!! Corona en griep zijn er gewoon, maar voor iemand met long covid een enorme bedreiging.
Ik had al een blog geschreven een paar weken terug, voor mezelf, want er kwam genoeg los. Ik ben nu een paar weken verder en zal nu eens beschrijven hoe ik deze tegenslag doorgekomen ben. En natuurlijk hoe het nu is met vrijwilligerswerk en andere dingen die op mijn agenda stonden?
Leuk waren we met mijn ouders op een vakantiepark in de bossen in de herfstvakantie. Op de heenweg waren we langs bataviastad, want mijn dochter kon een warme winterjas voor op de fiets gebruiken. Op het moment dat ik naar de toilet ging en in een lange rij moest staan, bekroop me een naar gevoel. Ik dacht "hier ga ik corona oplopen". Dit stemmetje had ik ook toen ik op vakantie in Bretagne in een kantine zat....Beide keren had mijn onderbuik gevoel gelijk, hoe bijzonder eigenlijk. Dit wuifde ik op dat moment natuurlijk heel rationeel weg, want wat een onzin. Helaas kreeg ik na 3 dagen keelpijn, begon ik na 5 dagen te hoesten en voelde ik me zodra ik thuiskwam van beide vakanties meteen ziek worden en instorten....man wat een nare deja vu.
Hoe rationeel je ook kunt zeggen, dat ik nu sinds februari niet ziek ben geweest, dat ik nu zoveel verder ben dan dat, dat ik vertrouwen moet hebben.....het kan niet op tegen trauma dat opgeslagen zit in je onderbewuste. Zodra ik de 2 streepjes zag, was ik getriggerd.....overspoeld met flashbacks van totaal instorten, de pijnen, de eenzaamheid en de angst voor dat alles wat geweest is. Maar ook de angst dat mensen wel klaar zijn met mij en/of mijn ziekte gedoe. Wat heb je dan toch veel meegemaakt in 3 jaar. Gelukkig is het ook fijn een arts te hebben die je even uit de kolk haalt en vertelt dat dit volkomen logisch is. Allemaal kleine trauma's opgelopen in dit ziekte proces en die zijn weer even getriggerd. Dat helpt uit de draaikolk te komen. Ik kon niks anders dan weer uitzieken en m'n getriggerde zenuwstelsel er laten zijn.
Ik legde Ivo uit hoe het voor me was aan de hand van een metafoor....
toen ik ziek werd heb ik voor mijn gevoel tijden gezwommen op open zee. Geen land in zicht en als ik dat wel zag werd ik weer terug gezogen. Af en toe ging ik kopje onder en af en toe dacht ik bijna te verdrinken. Soms kwam iemand even een reddingsboei uitgooien en zo nu en dan kwam ik even op de kant, niet wetende wanneer ik met kop en kont de zee weer werd ingegooid. Maar naarmate de tijd verstreek kwam ik vaker en steeds langer aan land. Ik kon mijn verdrinkingsangst loslaten en zelfs af en toe wat opbouwen op land en weer tot rust komen. De afgelopen maanden is het zelfs gelukt om te genieten op land, en dacht ik helemaal niet meer aan teruggeworpen worden in zee en moeten zwemmen. En dan voelde het nu alsof iemand me uit het niks weer teruggooide in de zee. Ik raakte in paniek en zwom voor wat ik waard was maar na een week kwam weer land in zicht wist ik dat het me altijd lukte het land weer te bereiken. Na 2 weken voelde het zand weer onder de voeten en was ik weer aan land. Maar wel volledig uitgeput. Ik ben nu aan het bijkomen....
De timing was natuurlijk weer verschrikkelijk. Ik had allemaal leuke dingen op de agenda, want de afgelopen maanden durfde ik gewoon weer te plannen. Ik zou na 3 jaar mijn HBO vriendinnen weer treffen met een leuke escape room, ik zou naar de film met een vriendin en borrelen met een andere, dit weekend zouden we naar familie in Amsterdam.....nu moest ik iedereen weer afzeggen. Ik moet zeggen dat de angst voor dat mensen me beu zijn enorm plaats maakte voor dankbaarheid want heb enorm veel liefde, begrip en steun gekregen. Kaartje, chocolade, appjes, knuffels....dat helpt zo helend.
Afgelopen weken heeft mijn veerkracht regelmatig verstoppertje met me gespeeld maar gelukkig vind ik hem altijd weer. Af en toe ben ik even zo klaar mee na 3 jaar, dan zit ik even in mijn slachtofferrol en wil ik zo graag weer normaal zijn. Maarrrrr...afgelopen week dacht ik m'n programma weer wat op te pakken. Helaas wordt dan meteen met de neus op de feiten gedrukt dat dat zeer gematigd zal moeten. Een besmetting is een aanslag voor me en moet pas op de plaats om erna weer vooruit te kunnen. Je hoopt dat het niet zo is maar ik herken inmiddels de klappen van de zweep. Maar hoe doe je dat met de decembermaand voor de deur??? we gaan het zien!
Het goede nieuws is, dat ik toch maar weer altijd op sta nadat ik val. Ik de patronen steeds beter herken en ook de onderliggende trauma's en ... the only way is up.....
Wat wel gelukt is, en ik ontzettend veel voldoening uithaal, is de start met mijn vrijwilligerswerk op de school van mijn zoon in de mediatheek. Ik vind het wel erg jammer dat ik zo ontzettend goed was, en nu achterop moet beginnen maar het begin is er!! het geeft zingeving en voldoening. 1 ochtend in de week word ik nu ingewerkt en ik lees een boek per week thuis waar ik een review over schrijf.
Verder heb ik mijn cognitrain revalidatie afgerond. Ik heb er veel geleerd en zal dit de komende periode meenemen. Mijn huisarts heeft me aangemeld voor de post covid poli in Amsterdam. Ook al vink ik de boxjes aan, de kans uitgenodigd te worden vanuit friesland in minimaal. Je weet alleen maar nooit!
Er rest mij niks dan iedereen te bedanken voor het medeleven. Steun is van levensbelang op moeilijk momenten. Ik hoop dat ik alle afgezegde uitjes in het nieuwe jaar in kan halen en ik wil iedereen een hele fijne decembermaand wensen!
groetjes Co
Reactie plaatsen
Reacties