de keuring

Als intro.....ik ben een idealistisch type. Voor mij is iedereen gelijk en geloof altijd in de goede intenties van de persoon met wie ik te maken heb. Een mooie eigenschap, wellicht ook naïef. Er zit niks zakelijks en hards in mij, top down bureaucratie is al helemaal niks voor mij, laat staat omgaan met mensen die zich beter voelen dan een ander. De realiteit is echter soms anders. 

Wanneer ik terugga naar mijn persoonlijke geschiedenis heb ik eerder belangrijke gesprekken gehad over mijn arbeidsinzet binnen een organisatie. Het was 2017 en kreeg niet de ondersteuning die ik nodig had. Het was een hele nare ervaring, maar ook een enorme spiegel. Dat ik mijn ziel en zaligheid geef, betekent niet dat ik dezelfde zorg terug krijg. Ook de realiteit dat werken in de zorg net zo goed een zakelijke aangelegenheid bleek waarbij  ziekteverzuim allesbehalve wenselijk was, opende mijn ogen......

Nu 7 jaar later zit ik weer in een situatie van ziekte en belangrijke gesprekken. Gelukkig had ik een hele fijne bedrijfsarts en een fijne werkgever die enorm steunend waren. Dit was helpend ook na de nare ervaringen in 2017. Maar nu, nu val ik onder het UWV. Een bedrijf dat ik niet ken. Voor mijn keuring ben ik aangesloten bij een besloten facebookgroep voor lotgenoten en had ik gesprekken met een ervaringsdeskundige van het UWV. Dit stemde niet gerust. Vooral te lezen dat vele lotgenoten het niet getroffen hebben en er geen passend advies is gegeven. Hoeveel stress en energie kost dat! en dan weer in beroep. Niet alle verzekeringsartsen zijn goed op de hoogte of hebben blijkbaar een eigen mening over long covid en de mate van ernst. Ik lees dat sommigen niet gevraagd wordt naar een thuissituatie en gekke fysieke testjes moeten doen. Die dan waarschijnlijk best lukken maar dat je thuis er van kan instorten bedenken ze dan niet. Al met al gaven deze ervaringen me veel spanning. Wanneer ik een zakelijke verzekeringsarts krijg, die testjes doet en me geen verhaal laat vertellen, ben ik weg....die eet me met huid en haar op. Het liefste geloof ik in een arts die me ziet en naar me luistert en dat we samen tot een goede oplossing komen. Daar zijn artsen toch voor. 

Gezien deze grondhouding werd me toch dringend geadviseerd iemand mee te nemen. Ik ben alles behalve zakelijk, ben altijd positief en heb de neiging mezelf veel beter voor te doen dan ik ben. Zowel huisarts, WIA begeleider als acupuncturist gaven aan dat ik toch echt iemand mee moest hebben die af en toe even in kan breken en kan zeggen waar het echt op staat. Anders kom ik waarschijnlijk veel beter over dan ik ben. Gelukkig staat mijn moeder altijd klaar die met haar verleden als leidinggevende en manager daar heel geschikt voor is. 

Kortom, klaar voor het gesprek! We werden ontvangen bij de balie en ik werd overmand door spanning. Sinds mijn long covid kan ik slecht tegen stress en stressvolle gesprekken. De stress was aardig opgebouwd en voor het gesprek viel ik bijna flauw van de spanning. Toen mijn arts aan kwam lopen, kon ik alleen maar huilen terwijl ik dat helemaal niet wilde. Leuk, die long covid haha lekker genant ook. 

Mijn geluk kon niet op. Al mijn wensen rondom de arts kwamen uit. Ik had een meneer uit Leiden die in Friesland was om achterstanden mee weg te werken. Hij was erg op de hoogte van de ontwikkelingen rondom long covid en had mijn dossier goed gelezen. Hij zei meteen dat ik niet bang hoefde te zijn dat hij over mijn grenzen ging, en dat deed hij ook niet. Hij was empathisch en luisterde gewoon naar mij. We konden een mooi gesprek hebben over de instabiliteit van het proces. De pieken en de dalen, het vallen en het opstaan en de gevolgen van herbesmettingen en griep. De fysieke en mentale gevolgen van dit proces voor mezelf als mijn gezin. Hij had zelfs belangstelling voor het effect op de kinderen.

De arts stelde hij voor om te gaan voor herstel en stabiliteit. Langere periode geen verplichting voor re-integratie en processen met arbeidsdeskundigen. Het proces van re-integratie, het mislukken van re-integratie, verplicht weg moeten bij je werk, een wia aanvragen.....het kost allemaal zoveel energie. Dat ik nu de (mentale) rust krijg zonder druk op de ketel, voelt heel fijn. En een stukje eigen regie. Wanneer ik namelijk wel toe ben aan actie, dan kan ik altijd dat zelf in gang zetten. Ik wil er namelijk in blijven geloven dat de oplossing nog wel komt, of ik toch ergens nog wel naar toe kan werken in de toekomst. In januari voelde ik me goed genoeg voor 3 ochtenden werken in de week, het kan dus wel. Wie weet kom ik daar weer en dan voor langere tijd! 

We stonden met 20 minuten weer buiten. Opgelucht, wat een fijne man, en wat zag hij de situatie goed. Ik besef dat ik van geluk mag spreken. Zo jammer dat je beoordeling afhangt van de arts, en dat daar een verschil van dag en nacht in kan zitten. Toen ik thuiskwam voelde ik me verdoofd maar ook geliefd. Wat heb ik een appjes en belletjes gehad. Zo fijn! Ik was helemaal op, kon mn nicht niet eens terugbellen op het einde van de dag. Ik heb me de 2 dagen erna verdoofd gevoeld. Moe, overloaded in mijn hersenen en vlak.  Ik kon even niks voelen. Ik wist het even niet. Blij dat de druk van de ketel is? Niet blij omdat dit toch niet is wat je wenst in je leven?? ik wist het even niet en ik liet het maar even. 

Alleen meivakantie is al veel (en leuk!). Kinderen hele dagen thuis, een ander ritme en proberen ook wat leuke dingen te doen. Voor mensen met long covid een hele opgave. Ik moet weken herstellen van een vakantie om weer op stabiel niveau te zijn. Na een vakantie en een week met de voorbereiding van de keuring, en de keuring zelf is even veel. 

We konden de afgelopen dagen uitwaaien op Vlieland bij mijn schoonouders in een huisje. Stralende zon en aan de duin. Het was heerlijk. Nu thuis in de echte rust. Even helemaal niks, dat is wat even nodig is..... wordt vervolgd....