positieve energie

Vooruitgang? Ik zie de mensen die me regelmatig treffen of spreken denken....maar je doet toch niet meer dan een paar weken geleden? Nee, dat niet maar toch voelt het heel anders. 

Acceptatie, rust en geduld blijven het toverwoord. Ik heb een modus gevonden waarin ik redelijk goed functioneer en af en toe ook eens een dagje wat minder. De verandering in mindset doet een hoop. Ergotherapie helpt hier ook enorm bij, zowel groep als individueel. Onbewust hield ik toch voor ogen wie ik was als persoon, vrouw, moeder, vriendin, werknemer etc. Daar moet ik weer heen. Wanneer je dit voor ogen houdt blijf je onbewust jezelf steeds confronteren met wat niet lukt en niet kan. Dit kost veel energie en emoties. Van m'n groepsgenoten hoor ik dat ze na 2 jaar redelijk functioneren maar nog steeds niet de oude zijn. Ik zie hun struggle, hoor hun strijd. Ik kies ervoor die strijd niet aan te gaan. Niet meer te leven uit slachtofferschap, de zieke co die beter moet, maar te leven vanuit "dit ben ik nu, en ik kan nu wat ik nu kan" En misschien is dit wat ik komend jaar ook kan, misschien is het meer. Er is geen medicijn, ik doe de goede dingen en ga de komende periode leven vanuit deze basis. 

Met deze mindset kan ik ook veel beter genieten en zien wat er eigenlijk allemaal wel lukt. Maar ook minder last van wat niet lukt. Het geeft ook lucht en ruimte. Maar ook levensenergie. De afgelopen weken voel ik steeds vaker me weer eens bewust happy, heb ik zin in het leven en de dag. Deze ik is ook de moeite waard, het is zo ook oke. Voor mijn omgeving kan dit ingewikkeld zijn. Ivo ziet en merkt het verschil enorm en is blij. Hij noemt het een enorme stap in acceptatie. Maar in mijn omgeving kan dit ook anders zijn. Meer vanuit de oplossingsgerichte kant en eerder kiezen voor de strijd om de oude te worden.  Wat ik ook zo begrijp, maar die manier is niet het niet voor mij op dit moment. Het is niet een revalidatie van een knie- operatie waarvan je kunt strijden om weer op het sportveld te komen. Wat velen voor je al gedaan hebben. 

Ik omarm m'n prikkelgevoeligheid en sensitiviteit, anticipeer erop. Ik voel me vrolijker en meer mezelf.  In plaats van tegen zaken opkijken probeer ik nu naar mogelijkheden te kijken. Zo had ik buikpijn van het idee van re-integreren met een half jaar klusjes doen en wennen aan een druk kantoor. Ik dacht alleen maar aan hoe het hoort het en wat wordt er verwacht. Maar wat wil en kan ik eigenlijk zelf? Vanuit die basis komen er veel betere ideeën. Ik ben zo gewend te pleasen en te voldoen.... nu maar eens kijken vanuit mezelf. Wat is goed voor mij, en dus ook voor mijn gezin. Want een mama die zin heeft iets te gaan doen, is fijner gezelschap dan de moeder die zichzelf continu in de weg zit.  

Kortom, de post covid is er nog net zoveel, en gaat misschien voorlopig niet weg. Maar het leven is te mooi om er niet van te genieten. Ik deal ermee. Punt.

Nu nog aan mijn huiswerk.....Doel is om leren om te gaan met een gesprek me leegzuigt of me overweldigt. Nu laat ik het lang wenselijk doorgaan en kan ik nukkig worden, of erna lang moeten bijkomen . Wil ik niet maar dan wacht ik te lang met juiste acties. Kortom leerpuntjes zijn er altijd.