ik ben in Zwisterland geweest en heb een start gemaakt bij de vitaliteitsfabriek. Velen hebben vast de plaatjes gezien! Wat een feest. Er is natuurlijk altijd een kant die de buitenwereld niet ziet. Ik deel zoals zovelen m'n geluksmomenten en wil minder stilstaan bij long covid en alle beperkingen. Zo was februari een drama. Gelukkig is het nu maart, kom maar op met de lente.
Dat post covid er is en dat er nog geen pas klare oplossing is, is een feit. Het is hopen dat de klinieken er komen en er meer onderzoek en echte expertise komt. Dat op het niveau van de mitochondriën, de energiemakers van ons lichaam, iets niet klopt, geloof ik in. Neemt niet weg dat ik een eind vooruut ben na hele vele therapieën en vooral de zuurstof. Van het functioneren op een 2, functioneer ik nu op een 5 soms 6. Het is een gegeven voor nu. Het afgelopen half jaar heel hard geknokt en veel stappen gemaakt, alleen nu lijk ik wat stil te staan en is dit even wat het is. Ik kan heel veel zielige verhalen delen over hoe ik echt mijn vakantie in Zwitserland indeelde om het vol te houden, of dat ik een dag plat moet na een open dag van Thijs op de middelbare maar dan blijf ik altijd Co met een beperking. Co met de ziekte, Co met de long covid. Hoe meer ik daar zelf de aandacht op richt, hoe alerter je ook blijft op al je signalen die bij de ziekte horen. Deze alertheid houden het zenuwstelsel in een alerte stand wat juist ontspanning en groei en in de weg gaat staan. Mijn cursus van bureau breinfijn en het werken met ACT en de polyvagaal theorie bij de ergotherapie geven me wel het inzicht dat het me helpt in het nu te leven, per dag met de Co die er op dat moment is. En deze Co kan er nog maanden of jaren zo zijn maar dit is wel waar ik het nu mee moet doen. Het knokken loslaten, ontspannen en weer wat genieten. Nu ik re-integratie even los moest laten, is er wel meer ruimte voor de mensen om me heen, om ontspannen te genieten van wat op mijn pad komt. Ik doe meer dingen en krijg van de mensen om me heen terug dat het fijn is dat ik er weer meer ben.
Het is een mindset die me helpt en gaat helpen maar die niet van nature in de aard van het beestje zit. Het stemmetje dat zegt dat je door moet, dit niet kan accepteren en moet vechten komt af en toe even om de hoek. We zijn zo geprogrammeerd om te werken en te presteren. Voor mij zit de prestatie op dit moment in het loslaten en vertrouwen op de flow. Doen wat nu goed is en vertrouwen dat er weer wat op mijn pad komt.
Want lieve mensen, Zwitserland was toch en een cadeautje. Het nemen van de hobbel om weer alleen op stap te durven (lees met alle hulp van chauffeurende ouders en schiphol) en om zorgen achter me te laten en gewoon ouderwets met een wijntje bij de te kletsen bij je bestie. Happytime! Het gevoel van skiën en sleetje rijden is ultieme vrijheid! Het is dat ik een gezin heb maar denk dat het me enorm goed had kunnen doen om 2 maanden daar te zitten, buiten te leven vitamine d opdoen, skieen wandelen en verder niks. Was dat maar een bewezen therapie! Denk wel dat ik wel weer een vlucht boek met een paar maanden.
En toen kwam februari. Leuke gesprekken bij verschillende werkgevers gehad maar besloten nog een slag te maken met herstel dmv de vitaliteitsfabriek. Ik had de maand januari elke dag pijn op de borst. Volgens de huisarts een reactie van de reintegratie stress in november december (gedoe op werkervaringsplek, afscheid moeten nemen van je werkende bestaan, wia aanvragen, kerstvakantiedrukte etc) tijd voor even geen druk en strijd. Bij de vitaliteitsfabriek hoopte ik structuur in de week te vinden en te werken aan fysieke en cognitieve conditie. Echter mocht ik zonder intake wel meteen aanhaken en proberen. Dit is niet goed afgestemd geweest en ging echt enorm over mijn grenzen. Een half uur fysiek op de beenspieren was te gek en een uur onder verschillende herrie breinoefeningen doen zonder dat de herrie uitging helemaal. Ik kon de dagen erna helemaal niks en ben daar erg van geschrokken. En bam wat een realiteitscheck. Altijd wanneer ik denk wel redelijk normaal te zijn, zoek je grenzen op. Soms ga je vooruit maar deze ervaring was een deuk in mijn vertrouwen. De terugval klachten had ik eigenlijk sinds zuurstoftherapie niet zo gehad, ik schrok me te pletter. Ze adviseerden me vooral in actie te blijven. Dat is hun motto bij long covid, over de grenzen aan. Dit is alles wat ik in 2 jaar heb geleerd dat bij mij juist niet werkt. Weerstand in elke vezel van mijn lichaam en afscheid van dit traject genomen. In de rust en herstellen.
Half februari zijn we met mijn ouders naar texel geweest. Vanuit de klachten na de vitaliteitsfabriek kreeg ik een griep. Ik heb alleen de slaapkamer op texel gezien. We zijn wel gegaan zodat de rest wel kon genieten. Het klinkt gek, en triest, maar dat ben ik inmiddels wel gewend en de familie ook.
De halve wereld heeft deze griep maar mijn lijf had zo'n moeite om er bovenop te komen, wat weer long covid klachten triggert. Ik dacht echt wel verder te zijn dan dit maar de realiteit is dat de ziekte me toch nog meer achtervolgt dan ik zou willen. Mentaal had ik het echt even lastig deze maand, somberheid kwam regelmatig flink om de hoek kijken. Dan mis ik zo verschrikkelijk mijn oude leven. In het hier en nu, afleiding zoeken helpt maar daar had ik de energie niet voor.
Gelukkig heb ik me de afgelopen 3 dagen weer wat beter gevoeld. Energie komt langzaam weer een beetje terug en met de zon kwam ook mn positieve stemming weer. Ik had een mega leuke bingo staan met vriendinnen en heb een week alles gelaten om daar bij te kunnen zijn. Wat een feest, ondanks dat het mega energie kost, geeft het zoveel meer! Als 3 uren zingen dansen en bingo bijhouden geen cognitieve training is dan weet ik het ook noet meer haha En de bingo zetten we natuurlijk op Facebook en insta alsof de maand februari niet heeft bestaan....😉
Tot slot, ik ben gebeld door uwv. De inspanningen van mijn oude werkgever en mij zijn gelukkig voldoende geweest en nu wachten op uitnodiging voor keuring en verdere begeleiding. Deze dame was geïnteresseerd, ook omdat de caseload met long covid cliënten zo enorm groeit. Ook bij uwv lezen ze zich in. Maar alle berichtgeving in de media zegt soms niks over hoe het echt door ons beleefd wordt. Er is gewoon te weinig knowhow. Ik heb haar geprezen voor haar interesse. We zijn een nieuwe doelgroep voor uwv. Voor mij zijn door gebrek aan goede informatie niet alle lotgenoten passend geholpen, wat een drama is. Deze dame wil zich verdiepen, chapeau. Ik heb haar het boek " de achterblijvers " van anne vroegindewei aangeraden en naar m'n blog verwezen.
Ik hoop dat ik de griep weer voorbij ben en mag wederom opnieuw proberen m'n balans weer te pakken. Waar ik energie uit denk te halen is het weer wat doen bij handbalvereniging, en helpen op school van thijs. Het is tenslotte ons laatste jaar op deze school en rommelmarkt en musical liggen in m'n straatje! En natuurlijk helpt het mooie weer.....buitenleven! Na regen komt altijd zonneschijn ☀️☀️☀️
Reactie plaatsen
Reacties