Zijn we zomaar 2 maanden verder! Ik eindigde vorige keer dat ik eindelijk weer eens van de decembertijd wilde genieten. Veel gedaan en veel beleefd. En dan is het zomaar het nieuwe jaar. Belangrijk onderzoek is gepubliceerd over post covid. De vele reacties hierop, en de vele positieve reacties die ik via via op mijn blog krijg, maken dat het toch te mooi is om via dit medium te blijven delen. Want hoe moet het verder na afscheid te hebben moeten nemen van mijn werk. Een nieuwe fase, lees maar......
December zou genieten worden en dat is gelukt! Eindelijk weer kerst kunnen vieren met mijn familie uit het westen, 3 dagen naar park bosrijk geweest met mijn leuke schoonfamilie. Ja, echt waar...gewoon met Post covid naar de Efteling geweest! En als klap op de vuurpijl nog oud en nieuw gevierd. En dat allemaal in 1 week.
Het begon met afscheid van mijn werk. Dit is natuurlijk mentaal een enorme hobbel maar mijn oude werkgever dankbaar voor alle steun de afgelopen 2 jaar, en voor een fijn afscheid. Het is goed zo. Ook dit hoort bij ondergaan en accepteren. Ik kon me richten op de feestdagen en het nieuwe jaar staat voor nieuwe ronde nieuwe kansen.
Voor de kerst, Efteling en oud en nieuw heb ik met mijn geweldige ergotherapeute kunnen sparren in hoe dit op een goede manier allemaal wel te kunnen meedoen zonder mijn hand te verspelen en om te vallen. Heel waardevol, je hoeft het niet alleen te doen. Belangrijkste tip was om toch van te voren tijdsloten te bedenken en me daar aan te houden. Want wanneer ik het op het moment zelf moet bepalen, heb ik het te gezellig en ga ik zo over mijn grenzen. Zo haakte ik met kerst pas bij de borrel aan en sloeg ik de taart over en ging ik voor het sjoelen weer naar huis. En toen kwam de Efteling. Niet gedacht dat ik dit weer zou kunnen deze jaren. Het was er gigantisch druk. De eerste middag waren we met het gezin en had ik toch onderschat. Het was namelijk enorm druk. Ik kan inmiddels wel wat lopen maar dat in combinatie met slenteren, in rijen staan en overal mensen, prikkels en muziek was toch heel veel. Het huisjespark om de hoek was enorm fijn. Lekker in het bad en op de bank. Omdat ik het had onderschat hebben we een scootmobiel geregeld. Eigenlijk om te janken maar je kunt er maar beter om lachen, en blij zijn met die optie. Scheurend door de Efteling heb ik smorgens een paar achtbanen meegepikt! Heerlijk om weer eens echte adrenaline te voelen. Vanaf de lunch ging de hele familie weer naar de Efteling en ik heb fijn schaatsen gekeken. Helemaal goed! Ik heb zo enorm genoten. Fijn met elkaar en een feest voor de kinderen.
Oudejaarsdag naar huis en met mijn familie het oudejaar thuis uitzitten. Handig voor de hond en handig voor mij want het bed is dan dichtbij. Hele fijne avond gehad.
Nu ben ik de afgelopen weken wel bezig met bijkomen van alles. Mentaal als fysiek. Thuis en in structuur ben ik een hele pief maar uit te structuur en buitenshuis merk ik toch dat ik natuurlijk nog helemaal niet volledig hersteld ben. Zo functioneer ik redelijk maar is er ook altijd nog wel wat aan klachten. De afgelopen weken slaap ik dus heel erg slecht in. Vele post covid patiënten bekend maar wel lastig want hoe beter de slaap, hoe beter ik me voel. Je kunt het analyseren maar dat lost vaak niks op. Ik merk wel dat het vele sociaal zijn (naast familie ook heel veel vrienden gezien) me zo enorm goed doet, maar dat het soms ook meer voelt dan mijn brein verwerken kan. Ik vind het nog heel lastig inschatten in welk tempo ik wat kan doen. En niemand kan dat vertellen, trial and error. Op dit moment zegt mijn vermoeide brein vaker ho dan mijn lichaam.
Wat wel geweldig is, is de publicatie van het onderzoek!!! Voor mij als andere post covid patienten een compleet logische uitkomst. Aan de ene kant irritatie, want is dit nog maar alles en komt er nu pas erkenning. Aan de andere kant superblij. Want dit betekent zoveel! Want hoeveel van ons lotgenoten zijn wel niet geloofd, hoeveel zijn wel niet over hun grenzen gepusht door (verzekerings)artsen etc terwijl dat zo averechts werkt. Ik ben heel blij met alle publiciteit en erkenning. Het zet verder begrip en onderzoek op gang. Op naar de oplossingen!!! Op dit moment is alles wat echt wat kan betekenen niet te betalen. De rest bestaat uit therapieën in het omgaan met, leren leven met, accepteren en symptoomvermindering. We snakken naar de oplossing. Ik las op linkedin een bericht van een arts en tegelijk patiënt die schreef: "het is zo belangrijk dat je niet alleen maar hoort dat je niet zoveel moet willen. We willen allemaal weer terug naar een normaal leven zoals werken, de boodschappen kunnen doen en op pad met vrienden. Als dat niet lukt, zeg dan liever wat jammer voor je dat je niet de dingen kunt doen die je zo graag zou willen doen." De reacties van lotgenoten waren immens veel en emotioneel. De mensen die dit in je omgeving voor je kunnen doen, moet je koesteren!
Zelf had ik mijn persoonlijke project dit jaar. Op de foto gezet toen ik knokte uit een terugval van mijn derde besmetting en mijn zoektocht onder woorden gebracht in een gedicht door een vriendin die fantastisch kan schrijven. De spijker op zijn kop! Heel helend heeft dit gewerkt en deel het graag met jullie. Zie de foto onder aan de pagina!
Op dit moment kom ik bij. Mijn hoofd stond de afgelopen weken erg aan. Nu ik werkeloos ben en ik afwachting van keuring door de WIA voelde ik me wel stuurloos. Wat wordt de richting nu? Het even niks en dat er te laten zijn, vind ik moeilijker dan gedacht. Ik heb hele leuke gesprekken gehad de afgelopen maanden bij bedrijven. Het is zo dankbaar en leuk dat er zoveel leuke mensen in het werkveld zijn die je altijd verwelkomen en met je in gesprek willen. Dat doet fantastisch goed. Ga ik voor de structuur en verder met de ochtenden die ik in re-integratie al pakte? Of ik neem ik een paar maanden tijd ruimte en afstand na 2 jaar knokken? Wacht ik op de keuring, of ga ik door? Komende week ga ik naar mijn bestie in Zwitserland en dat is een mooie plek voor een helder hoofd, gezelligheid, skiën hoop ik en goede gesprekken! We gaan het zien, wordt vervolgd.
Wat ik wel al weet is dat ik me aan ga melden bij de vitaliteitsfabriek. Waar ik fysieke training kan combineren met breintraining. Maarsingh en van Steijn in Leeuwarden bieden ook een fantastisch neuroprogramma aan dat een mooi vervolg zou zijn op mijn zuurstoftherapie maar dat kost €12.000 en dat ligt niet klaar na de zuurstoftherapie. Werd het maar vergoed, zucht. Maar de vitaliteitsfabriek is onderdeel van hen en misschien een mooie eerste stap om te ontdekken of dat afdoende is. Door de zuurstoftherapie zit mijn hoofd niet meer vol watten in een soort vissenkom maar hij functioneert nog niet zoals ik zou willen. Dit merk ik nu ik meer doe en drukkere dagen heb. Meer moeite het verwerken. De verbindingen en mogelijkheden van mijn brein moet duidelijk rustig aan groeien en dat tempo heb ik niet in de hand. Wie weet ondersteunt de breintraining! Nieuwsgierig en zin in!
Voor de kerst heb ik ook nog een vaccinatie gehaald omdat ik anders niet naar de Efteling of Zwisterland durfde. Hele moeilijke keuze, want wie zegt dat ik niet juist weer meer instabiliteit krijg door de prik? 30 procent kans. Nu in de rust, inpakken en aftellen. Op Schiphol krijg ik begeleiding om niet leeg te lopen in energie voordat ik voet op bodem in Inssbruck zet. Ik word dan van de incheckbalie tot de gate begeleid. Super fijn. Een stemmetje in mij roept ergens dat ik wil normaliseren en Schiphol wel even nail, maar die stop ik gauw weer in het hok. Zoals iemand me van de week stuurde, middelvinger opsteken en loslaten! Heerlijke adviezen ;-)
Tot de volgende keer!
en lieve mensen, vrienden en familie, zo fijn af en toe even kort sparren en wat terugkrijgen. Ook de mensen die wat verder weg staan. Die kijken namelijk wat onbevangener van afstand, en dat helpt me soms zonder dat ze het weten enorm met reflecteren. Of het nu op het parkeerterrein is bij de sporthal of in de lunchroom met een toevallig treffen. Keuzes maken, route bepalen....niemand weet hoe of wat en ik kan het niet alleen. Dank jullie wel allemaal
Reactie plaatsen
Reacties
Het deed me goed je te zien genieten van wat weer kon. Alles op halve kracht zit totaal niet in je aard, dus het blijft zoeken naar evenwicht blijft lastig. Gelukkig ben je een enorme positivo, je hebt weer plannen gemaakt, er komen nieuwe kansen. Maar even in de chill en dan naar Sanne😎