Re-integreren enzo

Voor mijn energielek door m'n nieuwe coronabesmetting had ik contact gezocht met Therese. Die woont hier in ons buurtje en hebben we als gezin als een eerder foto's bij gemaakt. Omdat Therese een heel fijn en gevoelig mens is, was het voor mij geen moeilijke keuze om haar te betrekken in mijn zelf projectje. Na zoveel vallen en opstaan en bijna 2 jaar niet gezond zijn, mag ik toch ook heel trots zijn op mezelf. What a hell of a job it is, and i'm still standing. Daarnaast ook erg nieuwsgierig naar hoe ik mezelf zou zien op de foto's. Ik ben een schim van mijn oude ik. Kan ik naar mezelf kijken en hoe zie ik mezelf? Het was prachtig, ik verwachte misschien een lach en een traan maar ik voelde vooral tevredenheid en trots. Dit ben ik, ik zie gewoon heel erg mezelf....fijn, opluchting. Ik ben er nog wel.

Met een week extra rust ben ik toch gaan starten op mijn werkervaringsplek in Leeuwarden. Het voelde allemaal zo kloppen! Zulke fijne gesprekken voor de vakantie gehad. Dit is een plek voor mij! Echter is het natuurlijk kwetsbaar om vanuit een dikke tegenslag met enorm energielek wel te starten. Maar wat ben ik fijn ontvangen! Zo welkom! De eerste week zorgde voor adrenaline en daar heb je met post covid wel moeite mee om te verwerken. Toch lukte dat en groeide ik de eerste weken. Het gevoel van weer ergens bij mogen horen en hopelijk mee kunnen gaan doen, geeft een enorm goed gevoel en ook energie! Het smaakt enorm naar meer. Vanaf donderdag kijk ik ook een uurtje mee bij PMT en merk dat dat natuurlijk echt mijn werk is en ik daar erg veel zin in heb. Nu alert blijven op energiebalans. Mijn verstand wil het liefste nu meer en gaan, mijn lijf kan dat niet. Ik hoop dat werk en energie samen kunnen groeien!

Want ja, naast werk hebben we nog ons gezin. Ik zei wel heel stoer, de komende maanden ga ik wel alleen re-integreren en doe er wel helemaal niks naast. Maar dit is natuurlijk niet realiteit. Realiteit is dat mijn kinderen ook aandacht verdienen en die wil ik ze ook geven. Even als dat ik het wel nodig heb om af en toe eens iemand te spreken en uit huis te gaan. De afgelopen weken waren best wel weer eenzaam en alleen. Het moet natuurlijk een beetje samengaan. Gelukkig werkt Ivo veel thuis, m'n maatje.

Als BOM op de mat lag daar ook nog een de aanvraag voor de WIA. Je weet dat dit komt maar het kwam wel even binnen. Waar ik in juli me geweldig voelde en wist dit komt goed. Ik voel me beter met de dag en heb een geweldige re-integratieplek in Leeuwarden gevonden. Dit gaat lukken! Mag ik nu blij zijn als het me lukt me fijn te voelen op een dag en een paar uurtjes per week te re-integreren. Verwachtingen bijstellen, of misschien wel niet hebben. Af en toe wel flink confronterend toch. Misschien lukt het wel allemaal niet en moet ik me weer volledig op herstel gaan richten. Misschien raak ik mijn werk wel kwijt.....Natuurlijk is het zo dat als het nodig is voor mijn gezondheid, dan is het zo. Maar ik wil zo graag werken en dit laten slagen. Willen en kunnen is een heel ander verhaal. We gaan het zien. Hopelijk krijg ik de goede balans te pakken!

Wat niet helpt is dat mijn hoofd over bovenstaande overuren draait. Ik weet niet hoe het allemaal zit en werkt met die WIA, en had er tot voor kort alle vertrouwen in dat dat ook niet hoefde. Nu moet ik allemaal gegevens verzamelen en krijg het bedrijf  van mijn arbo arts niet te pakken. Die hebben een nieuw telefoonnummer en die is niet openbaar. Die moet ik bij mijn werkgever opvragen maar die heeft ook geen nieuw nummer. Op mails reageren ze niet. Deze dingen zorgen voor spanning en onrust. Alles moet voor een bepaalde datum volledig moeten zijn verstuurd. Wat een gezeik! Soms zegt mijn gevoel laat alles even los, eerst weer gezonder worden, maar andere kant wil ik het toch geprobeerd hebben dat re-integreren, en het liefst laten slagen. Ik mag geen moeten zeggen van mijn trajectbegeleider, maar dit moet ik van mezelf uitzoeken en proberen.  

Afgelopen dagen begint mijn lijf weer te protesteren. Dit probeer ik er te laten zijn en per dag te bekijken maar dat is wel lastig. Wat vertelt mijn lijf me nu??? 

Ondanks dat ik dit een zeer ingewikkelde fase vindt, heb ik in ieder geval gevoeld en ontdekt dat ik mijn werk mis en dat heel graag weer wil doen. Ik heb 3 relatief goede weken gehad en die heb ik maar in the pocket. Het gaat goed met de kinderen en dat doet me enorm goed. Ik geniet zo van ze. We zullen zien wat er in de volgende blog komt. Kon iemand me maar vertellen wat wijsheid is en hoe ik het moet aanpakken. Kon iemand maar in de toekomst kijken en me vertellen hoe het komt en dat het goed komt. 

Er moet me tot slot echt iets van het hart. Er komt in Nederland gewoon een tentoonstelling om de corona tijd te herdenken. Goed bedacht voor mensen die mensen hebben verloren en het zwaar hebben gehad.....maar.... 10.000en misschien wel 100.000 en zitten er nog bij zoals ik. Voor ons is de coronatijd nog de dagelijkse realiteit!!! Waar zijn wij in dit verhaal. Waar is onze oplossing, waar blijven de onderzoeken die er echt toe doen. Het voelt echt naar! De is corona niet weg. De ene na de andere test is weer positief en dat zijn alleen nog maar de mensen die testen. De rest test niet want het hoeft niet, met alle gevolgen van dien voor de kwetsbare mensen in de samenleving. Ik snap het hoor, het leven gaat door en het is toch maar een soort van griep, men is zo blij dat het "voorbij" is. Vergeet niet, jij kunt ook gewoon nog long covid krijgen! dat is niet iets van de epidemie maar mensen krijgen het nu ook nog. Ik gun dit leven werkelijk niemand!!! Ieders leven gaat door en het is waarschijnlijk ver van je bed show....maar doe alsjeblieft een thuistest en werk thuis als deze positief is. Hierbij een beetje bewustwording, doe ermee wat je wilt. Ik houd wel weer anderhalve meter afstand en haal over 3 maanden m'n prik!