Pech

Op het moment dat ik de angst voor de gevolgen van mijn derde corona besmetting losliet, gebeurde 4 weken na de zenuwinzinking van 2 streepjes op de thuistest toch waar ik bang voor was. Ik kreeg een klap met de hamer en mijn energie ging ineens van de 70 % naar 5 a 10 %. Heel heftig. Alle alarmbellen gaan op zo'n moment af. Ik was de eerste dagen lamgeslagen en enorm van de leg. Waarom ik? Waarom gebeurt mij dit nu weer?? 

Mijn man Ivo ging naar Zandvoort en ik met alle hulptroepen thuis overleven en vooral even niks laten merken. Hij moest toch verdorie ook wel een weekend grenzeloos kunnen genieten. Na een paar dagen flink huilen en niks kunnen was er ruimte weer afstand te nemen en de zaken weer een beetje helder te bekijken. Met behulp van de ergotherapeut en spoor 2 begeleider en een stukje zelfhulp met ACT kon ik langzaam toelaten dat dit ik hier zelf niet voor kies en dat dit me overkomt. Dat ik hier geen invloed op heb maar wel invloed heb op de manier hoe ik hier nu weer mee om kan gaan. En dat ga ik zo goed mogelijk doen!

In Stiens ben ik nu naar een dame die westers arts is, psycholoog en ook acupuncturist. Zij helpt me nu mijn energie weer te laten stromen met acupunctuur. Na de eerste sessie ging ik enorm achteruit maar nu zit er weer vooruitgang in de zaak. Ze gaf ook aan dat mijn lijf gewoon zo ontzettend veel moeite heeft dit virus te bestrijden dat al mijn energie naar het front is gestuurd maar ik na weken op de thuisbasis tekort heb. De energie komt niet terug en zat vast in mijn pijnlijke benen.

Wat ik van haar meeneem is dat ik de afgelopen maanden heb mogen ervaren waar ik kan komen. Zo heb ik me in jaren niet zo goed en gelukkig gevoeld als op Vlieland. En moet je zien wat ik de afgelopen maanden allemaal heb gedaan. Zo is het! De afgelopen maanden heeft mijn ellende zo verzacht dat ik daar even op kan teren en weet dat ik hier weer kan komen. 

Wat namelijk mooi is, is dat ik naast het energielek geen andere klachten heb van voor de zuurstoftherapie. Dat zieke gevoel, me naar voelen, de pijnlijke ingewanden, de vreemd voelende ledematen, mijn hoofd die niet van mij was.....het is allemaal nog oke. En op een of andere manier ben ik daar zo ontzettend dankbaar voor. Het enige wat ik nu moet doen is geduld hebben en heel goed naar mijn lijf luisteren. Drukte even vermijden en opladen. Geen moeilijke zuigende gesprekken, geen prikkelvolle omgeving opzoeken maar wel wandelen wat kan en afleiding van familie of vriendinnen die even aanwaaien, of me oppeppen met lieve berichtjes en bosjes bloemen. 

De arts uit Sneek heeft contact gezocht, en voor evaluatie maar ook om deze situatie te bespreken. Ik was benieuwd naar zijn inzichten. De conclusie was: wat een pech heb je met die nieuwe besmetting en ik wens je heel veel geduld. En eigenlijk is dat ook de strekking van deze blog want daarmee slaat hij de spijker op zijn kop. Hij gaf aan me geen op wetenschap gebaseerde adviezen kon geven. Ik ben voor hem het eerste geval dat na de zuurstof therapie een nieuwe besmetting heeft en er is gewoon nog niks bekend over. Doordat de klachten van voor de zuurstofbehandeling nog weg zijn en de klachten beperkt lijken te blijven tot een energielek is het enige advies om nu de tijd te nemen van dit lek te herstellen en te kijken waar ik dan sta en hopelijk dan weer verder te kunnen naar het niveau was ik was....en nog verder natuurlijk! 

Wat ik heel jammer vond, is dat ik mijn nieuwe werkgever moest bellen om te vertellen dat ik afgelopen maandag nog niet kon starten. Wat ik wel heb geleerd is eerlijk naar mezelf en anderen te zijn, transparant. Me beter voor doen dan ik ben, kost energie dat ik niet heb en betekent achteruitgang. Mezelf kunnen zijn, geeft energie. Er werd zo fijn gereageerd. Ik ben tenslotte op werkervaringsplek en dit is mijn ziekte en kan ik niks aan doen. Volgende week kijken we weer. Man wat geeft zo'n reactie lucht, heel prettig. De bloemen voor mij als nieuwe medewerker werden aan de deur bezorgd. Nu al zin in maandag. Ik denk dat het gaat lukken. Er is weer voorzichtig meer energie. 

Ja wat een pech dus. Het is wat het is. Ik voel me nu rustig en goed in contact met mezelf. Ik ben wel tevreden en trots op mezelf, ook voel ik vertrouwen op dit moment. "Dit overkomt me, ik kan er niks aan doen, ik kies hier niet voor" is mijn nieuwe mantra. Hopelijk houd ik deze rust en positiviteit vol en blijft mijn batterij zich laden. De komende weken probeer ik me daar op te richten en op uurtjes maken bij mijn nieuwe werk en hopen dat het energie oplevert ipv kost. Gevolg is wel dat aandacht een periode naar energieherstel en werk gaan en andere dingen op lager pitje staan. Gelukkig heb ik de afgelopen maanden al mijn vrienden en familie gezien, ik kan er even op teren. En lang leve whats app en de socials!  Ook zal ik aan zelfzorg doen door acupunctuur, ACT therapie bij de ergo voor de mindset en therapie starten voor hulp bij het verwerken van afgelopen anderhalf jaar.

Natuurlijk zijn er ook pijnlijke momenten zoals niet mee kunnen naar moeder dochteruitje in Groningen. Het werd nu vader dochteruitje. Maar het voordeel is dat we nu een nieuw uitje moeten plannen dus Lieke komt aan uitjes niet tekort. Nu heb ik gister kaartjes gekocht voor de Nederlandse handbaldames begin oktober voor Ivo en Lieke. Ik had toch echt gedacht dat ik deze wedstrijd ook mee zou gaan. Even doet het zeer maar er komt wel weer een wedstrijd! Vandaag watergevecht met Ivo, Thijs en Bobby in de tuin gedaan....dat kan ik dan weer wel!

Jongens wat een PECH, maar we komen er wel! Een beetje geduld ;-)