op naar de zomer!

Ik ben nu anderhalve week klaar met de zuurstoftherapie. Ondanks dat de laatste loodjes zwaar waren overheerste vooral de laatste keren trots, voldoening en opluchting. Je kreeg die lach niet van mijn gezicht zeg maar!!! It was a hell of a job, but i did it!!!!!  De laatste behandeling straalde ik van oor tot oor en heb een paar dagen in een gelukzalige adrenalineroes geleefd. 

De laatste behandeldag had ik een afrondend gesprek met de arts. Belangrijk om te weten is dat de behandeling nog 8 weken doorwerkt en daarna pas echt de balans gemaakt kan worden. Hopelijk werk het ten goede door! Protocol voor vervolg is er niet. In Nederland met long covid zuurstoftherapie volgen is al pionieren maar hoe erna je leven oppakken staat nog niks over op papier. Zelf adviseerde de arts om weer dingen te gaan proberen en vooral de leuke dingen. Als je je beter voelt na anderhalf jaar je ziek te hebben gevoeld en zijn geweest, stel dan wel goede prioriteiten. Je kapot werken, studies doen en 10 ballen hoog houden past bij onze generatie maar de arts (van eerdere generatie) adviseert om tijd te besteden aan wat echt belangrijk is. Aandacht voor gezin, leuke dingen, sociale contact. Mentaal en fysiek opbloeien is zijn devies. Werk doen wat je aankan en vooral leuk vindt. Deze boodschap heb ik meegenomen en avonds nog vol adrenaline eindelijk weer eens op een verjaardag geweest waar ik na lange tijd mijn familie weer eens heb gezien! Thuis werd ik verwelkomd met allemaal bossen bloemen en heb vele berichtjes mogen ontvangen, dat voelde zo als erkenning en een warm bad! Om het te vieren zijn we op zondag wezen bootje varen met vrienden. Het zat erop! Nu bijkomen..... 

Veel vragen krijg ik uit verschillende hoeken over de therapie en het resultaat. Ik zal even wat balans opmaken. 

Het allerbelangrijkste verschil is dat ik me fysiek weer mezelf voel. Ik denk echt dat er door de covid ontstekingen in mijn lijf zaten die door de zuurstof zijn vernietigd. Voor de therapie maakte ik wel stapjes maar altijd als je iets teveel deed kreeg ik groot scala aan fysieke klachten als pijnen in mijn spieren, vooral de benen (PMS), last van mijn ingewanden, overprikkeld raken, wazig zijn, vergeetachtig en een zenuwstelsel dat moest ontladen (stemmingswisselingen en enorme huilbuien), vreemde zweetlucht, opgezette klieren en vermoeidheid. Nu ervaar ik dat niet. Mijn lichaam als brein voelden voor de therapie ziek, niet als mezelf, niet oke. De 2 allesbepalende veranderingen zijn dat mijn lichaam weer "normaal" voelt, als dat het licht in mijn brein is aangegaan. De mist is opgetrokken uit mijn hoofd. Mijn hele zijn voelt anders. Nu hopen dat dit doorzet en blijvend is!

Wat ik nu wel om me heen hoor en lees is dat mensen nu het idee hebben dat je beter bent en je je leven weer kan leiden. Dit is een illusie. Ik deel natuurlijk nu van stapjes foto's op instagram, bijvoorbeeld van het suppen met een vriendin of een verjaardag. Maar dit is dan het enige wat ik doe die dag. Andere mensen hoeven niet na te denken bij wat ze doen en werken er ook nog naast. Daar is natuurlijk helemaal nog geen sprake van. Maar er ligt nu basis om het leven weer te gaan ontdekken en op te pakken. Te ontdekken tot hoever ik met gestage opbouw kan komen. Helemaal de oude worden zal misschien niet lukken maar een eind komen zou fijn zijn. Ik moet weer gaan wennen aan werk, mensen om me heen en activiteiten. Ik moet op alle vlakken conditie op doen..... fysiek, cognitief, sociaal als mentaal. Maar het verschil is nu dat ik me zo anders voel dat ik er zin in heb en er naar uit kijk. Ook voel ik de ruimte om dit rustig op te pakken. Na anderhalf jaar ellende zal dit wel moeten.

Als we even een jaar teruggaan en kijken waar ik vandaan kom, dank ik god op mn blote knieën met waar ik vandaag sta. Er zijn lotgenoten die al 3 jaar amper kunnen lopen, op bed liggen en niemand zien. Zelf knokte ik me vorig jaar uit de totale instorting, was ik blij dat ik een rondje kon lopen door de straat achter ons, kon ik niet bij de verjaardag van mijn dochter zijn en was ik trots wanneer ik een kwartier met iemand had kunnen praten. Echt bizar om na te denken over waar ik vandaan kom en hoe heftig het eigenlijk was. Ik stond in een overleefstand en heb dat toen niet zo beleefd, maar voor m'n directe omgeving moet het ook heel heftig zijn geweest. 

Nu kijk ik vooruit en heb ik nagedacht over de komende weken tot de zomervakantie. Want ik had door de therapie een geweldige structuur maar die valt nu weg. Ook moet ik bijkomen van therapie, de heftigheid verwerken en wat gaan genieten. Het liefste was ik op een mooie camping ergens op een eiland gaan zitten oid, realiteit is dat de laatste weken voor de zomervakantie met een gezin altijd gekkenboel is. Daarnaast hebben we nog een dochter die jarig is, feestjes geeft en een bruiloft en een eigen feestje op het programma. Genoeg leuke maar intensieve dingen! Voor de structuur ben ik gestart met zwemmen en dat hoop ik 2 ochtenden in de week te gaan doen. Ik merk dat dat een enorme goede work-out is. En wat een zaligheid met het zonnetje in het buitenbad. Het zwemmen kan ik ook afwisselen met suppen. Want dat kan ik gewoon ook weer. Met dank aan mijn lieve vriend Annemargreet, die gewoon zegt:  ik kom met de sup en we gaan het proberen! Dit is zo helpend om stappen te maken! Ook ben ik op mijn werk geweest. Ik wil graag een ochtend komen en dan ook echt wat doen. Een ochtend met structuur. Dat zal vertrouwen geven voor het echt re-integreren na de zomervakantie. En fijn om weer collega's te treffen. Dit werd goed ontvangen en volgende week zal ik beginnen. 

Een beginnende structuur is er en ernaast zal ik zien wat ik kan betekenen in de feestjes, avond4daagse, zwem4daagse, eindfeest etcetc Volgens mij is het zomaar juli! Dan verheug ik mij nog op het zien van Sanne, mijn vriendin uit Zwitserland die overkomt, en ik vier voor het eerst weer een eigen feestje. Op prachtige locatie bij de tuinen van Snakkerburen via vriendin Sjoukje kunnen we perfect regelen dat we op een zondag middag leuke mensen bij elkaar hebben om te proosten. En erna op naar Frankrijk, genieten met het gezin en hopelijk weer een beetje de mama zijn voor de kids zoals ze die (hopelijk nog) kennen!